شوخی و جدی

 بهترین دوستم 

دوستان بسیارخوبی دارم. که به من مهر می ورزند، می آیند و می روند، در شادی و غم یکدیگر شریک هستیم. باهم می نشینیم، هیچ می گوییم، هیچ می شنویم. می خندیم به هیچ. سر به سر همدیگر می گذاریم، بی هیچ دلخوری. از دوستی شان شاد و سرفرازم.

اما میان دوستانم، یکی از همه به من نزدیک تر است. من و او را ز هم جدایی نیست. از زادروزم،  جانمان یکی شد. روانمان یکی شد. سایه های مان یکی شد. با او همنشین و هم غم، هم شادی و هم سخن، هم خواب و هم خیال شدم. لب بر لب نهاده برایش کتاب می خوانم. به آهنگی گوش می سپاریم، به تماشای نمایشی می نشینیم. نخست شعر و داستانم را برای او می خوانم. یا هجوی و طنزی. گاهی اخم کنان سرزنشم می کند، گاهی خندان مسخره ام. گاهی هم تشویق. از دروغ و چاپلوسی به دور است. در چشمانم می خواند، آنچه می اندیشم. به ندرت از هم خسته می شویم. دقایقی  کوتاه ز هم دوریم، حتی در جمع هم در کنار یکدیگریم.

آه فراموش کردم. دوستان مشترکی هم داریم! سکوت، و واژها. ساعت ها سکوت بین من و اوست. در این زمان واژه ها به رقص و آواز و سخن می آیند. سکوت را شخم می زنیم، با اندیشه آبیاری اش می کنیم و بذر واژها در آن می کاریم. به پای کاشته خود می نشینیم تا رشد کنند و گل و میوه دهد. گل و میوده ( نوشته) را به بازار می آوریم تا خریدار که باشد. آن زمان که خریده شد، دیگر از آن ما نیست، تا خریدار چگونه به داوری بنشیند!؟

این چنین من و»تنهایی» با گذشت و شکیبایی، دوستانی زهم جدایی ناپذیریم.
 
31 فروردین 1390 ــ 20 آوریل 2011 ــ بلژیک ــ اورایز ــ اردوخانی