شوخی و جدی

سر پیری بچه داری مشکل است، به ویژه بچه ای بی ادب و شیطان. هر کجا که دلش می خواهد می رود، هر کار دلش می خواهد می کند. حرف هیچ کس را گوش نمی کند، هرچه به دهانش می آید، می گوید. در بین جمع، در کوچه و خیابان سر به سر به سر پیر و جوان می گذارد. از کنار سگ، گربه و پرنده ای هم بی تفاوت نمی گذارد. مرتب با این و آن شوخی می کند، به زن و مرد می خندد، چندی را می خنداند، چندی دگر را می رنجاند. هیچ وقت فکر نمی کند! زنی گفتند، مردی گفتند! «گویی فراموش کرده خیر سرش مرد است» و نباید جلوی زن ها بعضی حرف ها را زد. خرس گنده، با بچه های کوچک تیله بازی می کند. از همه بدتر با دخترک ها عروسک بازی می کند. وقتی دعوایش می کنم، با من قهر می کند. در شگفتم از اینکه چندی او را دوست دارند. من یکی را که رنج می دهد و از او خوشم نمی آید.
هواسش همیشه پرت است. در بی نظمی نابغه است، هیچ چیز را سر جایش نمی گذارد. نمی دانم چگونه هر وقت به دنبال چیزی می گردد، پیدا می کند.
خودش را نخود هر آشی می کند. یک لحظه از دست او آرامش ندارم، حتی در خواب! خیلی خیره سر است. با پر روئی جواب مرا می دهد. می گویم خری، می گوید خر خودتی! می گویم نادانی، می گوید نادان خودتی! پوست کلفت است. توهین ناپذیرشده است. وقتی پاسخی ندارد، با بی ادبی تمام می گوید به یه ورش! با من لج است، همه اش غر می زند. گویی از من طلبکار است. مرتب ایراد می گیرد. چرا این کار را کردی؟ چرا آن کار را نکردی؟ چرا این را گفتی؟ چرا آن را نگفتی. تا دهان باز می کنم، می گوید چرند نگو! تا چیزی می نویسم، می گوید مزخرف ننویس! بچه هم آن بچه های قدیم، یادشان گرامی!

سر پیری بچه داری مشکل است. به ویژه بچه ای بی ادب شیطان. آه که خسته شدم از دست این بچه! بچه درون خودم!1

 تیر 1389 ــ 22 ژوئن 2010 ــ بروکسل ــ اردوخانی