شوخی و جدی

با ماشین آهسته از خیابان اصلی شهر”Tervuren”  (12 کیلومتری بروکسل) می گذشتم. یکباره چشمانم به این پیر زن نقلی افتاد، که در پیاده رو با کیف و عصایی در دست کلاهی بر سر «تاتی کنان» راه می رفت. (در حدود یکی دو ماه می شد که او را ندیده بودم.) چند قدمی او ماشین را نگه داشتم. پیاده شدم و به طرفش رفتم. دو دستش را بلند کرد، همدیگر را در آغوش گرفتیم.  خم شدم، پیشانی اش را بوسیدم. پیشانی‌ام را بوسید. در حالی که زیر بغلش را گرفته بودم، تاتی کنان همراهی اش کردم. پرسیدم کجا می روی؟ گفت: پیش چشم پزشک، در همین نزدیکی است. با هم با مطب چشم پزشک رفتیم. چند دقیقه ای بیشتر طول نکشید که پزشک او را خواست. من همانجا منتظرش ماندم.با پسر این خانم من از همان سال اول که در بلژیک بودم آشنا شدم، و سپس با او. در همان روزهای اول ، او و روانشاد همسرش به من مانند فرزند خودشان علاقمند شدند، و هنوز هم رابطه دوستی من با تمام خانواده آنها ادامه دارد. یک نکته را هم یاد آوری کنم! این خانم با وجودیکه نزدیک به نود سال دارد، علاوه بر کتاب ، هر روز دوتا روزنامه یکی به زبان فلاما و یکی به زبان فرانسه می خواند.

 
 با ماشین آهسته از خیابان اصلی شهر”Tervuren”  (12 کیلومتری بروکسل) می گذشتم. یکباره چشمانم به این پیر زن نقلی افتاد، که در پیاده رو با کیف و عصایی در دست کلاهی بر سر «تاتی کنان» راه می رفت. (در حدود یکی دو ماه می شد که او را ندیده بودم.) چند قدمی او ماشین را نگه داشتم. پیاده شدم و به طرفش رفتم. دو دستش را بلند کرد، همدیگر را در آغوش گرفتیم.  خم شدم، پیشانی اش را بوسیدم. پیشانی‌ام را بوسید. در حالی که زیر بغلش را گرفته بودم، تاتی کنان همراهی اش کردم. پرسیدم کجا می روی؟ گفت: پیش چشم پزشک، در همین نزدیکی است. با هم با مطب چشم پزشک رفتیم. چند دقیقه ای بیشتر طول نکشید که پزشک او را خواست. من همانجا منتظرش ماندم.

با پسر این خانم من از همان سال اول که در بلژیک بودم آشنا شدم، و سپس با او. در همان روزهای اول ، او و روانشاد همسرش به من مانند فرزند خودشان علاقمند شدند، و هنوز هم رابطه دوستی من با تمام خانواده آنها ادامه دارد. یک نکته را هم یاد آوری کنم! این خانم با وجودیکه نزدیک به نود سال دارد، علاوه بر کتاب ، هر روز دوتا روزنامه یکی به زبان فلاما و یکی به زبان فرانسه می خواند. و مطالبی که فکر می کند مورد علاقه من یا پسر و نوه هایش است می برد و کنار می گذارد، تا وقتی ما را ببیند به ما بدهد. البته پسرو نوه هایش را بیشتر از من می بیند.

دیگر اینکه او هر چقدر غذا روی میز باشد بیشتر از یک سوم، یا خیلی که بخورد نصف بشقاب نمی خورد. یک کلمه هم حرف زیادی و بی خود نمی زند. (بر عکس من، در غذا خوردن و حرف زدن خیلی صرفه جو است.)

پس از اینکه از پیش پزشک آمد ، گفتم بیا با هم ناهار در خانه من بخوریم، با چشمانی که از خوشحالی برق می زد پذیرفت و با حالتی کودکانه پرسید چه می خوریم؟  گفتم همانی که دوست داری! گفت: گرمه سبزی.

من همیشه در یخچال مقداری قرمه سبزی، خورشت قیمه، و چند نوع غذای ایرانی دیگر بصورت یخ زده آماده دارم، برای اینکه وقتی چند روزی به مسافرت می روم بچه ها غذا داشته باشند. (اگر خودم کمی غرب زده شده ام، شکم ام ایرانی خالص مانده!) می خواهم اضافه کنم که خانه او و پسرش پر است از مینیاتور ایرانی، سفره قلم کار اصفهان و فرش ایرانی. و تمام فامیل غذای ایرانی را خوب می شناسند و به آن علاقمند هستند. این خانم سعدی، حافظ، مولانا، ابن سینا و سایر نامدان ایرانی را به خوبی می شناسند. چندی پیش که در آکسفورد بودم دیوان شمس تبریزی و منطق الطیر عطار را به زبان انگلیسی برای او خریدم که بسیار خوشحال شد.

 با هم غذا خوردیم، بعدش هم چایی. در حالیکه او روی مبل لم داده بود، من میز کوتاهی جلوی پایش گذاشتم، همانطور نشسته چرتی زد.

وقتی او را به خانه اش رساندم، گفت : بیا تو کاغذهایی که برای تو نگهداشته ام ببر. وقتی به خانه اش رفتم نشستیم یک کمی حرف زدیم در ضمن این دو تا فنجان که با فنجان های معمولی خیلی فرق دارند به من داد.

این فنجان ها که عمری بیش از صد سال دارند برای اشخاص سبیل دار ساخته اند. اگر خوب توجه کنید، قسمتی از آن که بالای لب زیر بینی می آید، گرفته شده تا سبیل درون فنجان نرود و خیس نشود!

۷ آبان ۱۳۸۷- ۲۸ اکتبر ۲۰۰۸ بروکسل.