نخواهم بود!
پشت پایم می زنند،
بیش از همه،
خودم به خودم.
می‌افتم، بر می‌خیزم،
آخرین پشت پا،
آخرین افتادنم را،
به یاد نخواهم آورد!
چرا؟
دیگر نخواهم بود.19 مهر 1387 ــ 10 اکتبر 2008بروکسل
19 مهر 1387 ــ 10 اکتبر 2008بروکسل 19 مهر 1387 ــ 10 اکتبر 2008بروکسل
نوشته شده در شعر
من انسانی آزاد شده از یک فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی هستم . برای به دست آوردن این آزادی با خودم جنگیده ام و هنوز می جنگم . من دیگر خودم را بنده و غلام و چاکر و نوکر و خاک پای کسی معرفی نمی کنم . کسی را هم جناب عالی نمی خوانم ، به عرض کسی نمی رسانم . برای من پزشک در مطب یا بیمارستان آقا یا خانم دکتر است، استاد در دانشگاه، خارج از آن جا خانم یا آقای ...هستند. در نبرد با چاپلوسی ، دروغ ، حسادت ، ضعیف کشی ، مرده پرستی ، عدم اعتماد به خود و قبول سرنوشت که همگی زاده فرهنگ ارباب رعیتی و استبدادی است ، پیروز شده ام . و میدانم لحظه ای غفلت؛ آنها بر من چیره می شوند. از شما خواهش می کنم مرا در نبرد با این فرهنگ پوسیده چندهزار ساله یاری دهید. «ابوالفضل اردوخانی»
این یکی خیلی منو گیج کرده خیلی برداشتهای مختلف می شه ازش کرد. توی 22 کلمه واقعا شاهکاره… عالی بود.
By: سینا on اکتبر 17, 2008
at 3:29 ق.ظ.