شوخی و جدی

با واژه نمی دانم آشنایی ندارم!

 من همه چیز را می دانم. با واژه ی «نمی دانم» آشنا نیستم. خیال کنید در شهر پکن در مقابل مجسمه مائوهستم. پس مائو مائو کردن مثل گربه به روان‌شاد مائو (گربه  تنها موجود وفادار به مائو است که بعد از مرگ او هنوز هم مائو مائو می کند.) سرگردان به چپ و راست نگاه می کنم و به دنبال خیابانی می گردم. ناگهان یک ایرانی دیگر جلوی من سبز می شود و پس از پرسیدن اسم، فامیل، شغل، تعداد فرزندان، آیا ازدواج کرده ام یانه، اسم مادر زن، و اینکه اینجا چکار می کنم، می گوید: می دانید خیابان «چانگ وانگ» کجاست؟ من می گویم: فکر می کنم اگر این خیابان سمت چپ را مستقیم ادامه بدهید ، بعد بپیچید دست راست، بعد دست چپ ، اولین دست راست بعد …  شاید هم این خیابان سمت چپ بعد … یا این خیابان روبرو، اگر پیدا نکردید از کس دیگری بپرسید. راستی خیابان «چولینگ پونگ» کجاست؟ او هم تقزیبا همین پاسخ را به من می دهد.

من یک «روشنفکرم». همه چیز را می دانم . در مورد مسایل ایران و خاومیانه ، چین، ژاپن ، آمریکا و … صاحب نظرم . هشت ام، گروی نه ام است، هزار جور گرفتاری مالی وخانوادگی و ارتباطی با دیگران دارم، اما در مورد اقصاد، تعلیم و تربیت، راهنمایی رانندگی، بنایی، لوله کشی، نجاری و … حرف های صد تا صنار می زنم.

آیا من یک ایرانی اصیل مشتی از خروار نیستم، که با واژه «نمی دانم» آشنایی ندارد؟

۱۵ مهر ۱۳۸۷ ــ ۶ اگتبر ۲۰۰۸ بروکسل