شوخی و جدی

شب یلدا را به تمام هموطنان و ملت افغان و تاجیک و قفقاز تبریک گفته و آرزو می کنم که این شب را با شادمانی بگذرانند.شب یلدا بلندترین شب سال و جشن گرفتن آن  یک سنت باستانی است که پیروان میتراییسم ،آن را هزاران سال پیش گرامی داشته و با شکوه فراوان  برگزار می کردند. آنان بر این باور بودند که روز تولد خورشید ،تولد مهر است.

 در این شب ما با تمام بستگان دور کرسی می نشستیم ،اجیل و هندوانه و آنگور و انار روی کرسی بود. خواهرم، سیب  گلابی های کیلان ( این سیب ها از سه فرسنگی دماوند می آمد و تا شب عید هم می ماند) را که یک به یک به نخ بسته و در زیر زمین به سقف آویزان کرده بود ، روی میز کوتاهی ( مجری) درون ظرف می چید. سماور کنار کرسی قل می زد. باید مواظب بچه های شیطان بود که به آن نخورند. در این شب رادیو با پخش آهنگ های شاد و شعر وگفتارهایی درباره این شب به مجلس ما رونق می بخشید. در اغلب خانه ها خافظ می خواندند، ولی پدرم به فردوسی بیشتر ارادت داشت و شاهنامه می خواند. و اگر من سر و صدا می کردم ، در ضمن خواندن مرا با نگاهش به سکوت دعوت می کرد. از آن گذشته دخترک ها که با آهنگ های رادیو قر در کمرشان خشک شده بود ، می رقصیدند.این مربوط به پنجاه شصت سال پیش بود. می گقتند : با خوردن هندوانه سرمای زمستان را بهتر تحمل می کنیم. انار و پرتقال هم رنگ خورشید در سپیده دم است، و…
 این شعر از شاعر ارجمند ،ه- الف ـ سایه؛ هوشنگ ابتهاج است که با گذشت زمان او را بیشتر دوست می دارم.

تا صبح شب یلدا

چند این شب و خاموشی؟ وقت است که بر خیزم

وین آتش خندان را با صبح بر انگیزم

گر سوختنم باید ، افروختنم باید

ای عشق بزن در من،کز شعله نپرهیزم

صد دشت شقایق چشم، در خون دلم دارم

تا خود به کجا آخر، با خاک در آمیزم

چون کوه نشستم من، با تاب و تب پنهان

صد زلزله برخیزد، آنگاه که برخیزم

برخیزم و بگشایم ، بند از دل پر اتش

وین سیل گدازان را، از سینه فرو ریزم

چون گریه گلو گیرد، از ابر فرو بارم

چون خشم رخ افروزد، در صاعقه آویزم

ای سایه! سحر خیزان دلواپس خورشیدند

زندان شب یلدا، بگشایم و بگریزم

 ولی فراموش نکنیم ، بسیاری از هوطنان ما ، تنها به خاطر آزاد اندیشی و آزادی بیان جان خود را از دست داده اند و یا در زندان اند.بیایید همه با هم ، به یاد آنها ، در دل یک دقیقه سکوت کنیم.
اردوخانی بروکسل ــ 29  آذر 1386 ــ 20 دسامبر 2007