شوخی و جدی

در پیش گفتار کتاب» سلام روسپیان» نوشتم: منت خدای را عزوجل که شکمم سیر است  و به هیچ کس بدهکار نیستم ، جز به بانک، برای مال و مقام و  شهرت ، یا فرقه مسلکی قلم نمی زنم …

  پیشگفتار» استکان لب پریده » را چنین آغاز نمودم: منِ دیوانه با وجودیکه زنده ام ، دنیا را از دید مردگان می بینم. برای مرده چه تفاوت که شما در باره اش چگونه میاندیشید، بدین جهت هر چه به مخم رسوخ کند، هر نقشی که از جامعه دارم به نمایش می گذارم. مردگان توهین ناپذیرند…

نوشتن برای من یک خود روانکاوی است. خالی کردن عقده ها، درمان کمبود ها است.  آزادی از خود ، و شناخت بهتر خویش است . در حقیقت بیان احساس و اندیشه ام را بدون پرده پوشی ،بدون ترس از اینکه دیگران در باره من چگونه می اندیشند . افزون بر ششصد شعر و داستان از باد معده گرفته ، تا داستان های عاشقانه و اجتماعی، نوشته ام . ( گاهی هم سیاسی به دید دیگران ، نه به دید خودم  )
شاید نوشته های من چندی از گفته هائی باشد که دیگران نگفته اند، شاید تا اندازه تابو شکنی باشد، شاید یک سری دری وری باشد، به هر حال از کوزه همان برون تراود که در اوست. اگر ننویسم و به ویژه اگر نخوانم، احساس بیهودگی می کنم. پس من با نوشتن هیچ خدمتی به شما ، به پیش برد دمکراسی در ایران نکرده ام ، چون  دانش سیاسی مورد نیاز را ندارم . از دور خیلی راحت می توان نسخه داد، باید در ایران بود ، تا درد را به عنوان یک شهروند احساس کرد، و از جان ،مال، مقام گذشت و مبارزه  کرد.

از دور لنگش کن خیلی راحت است . من هیچگونه منتی سر شما ندارم ، خودم را خدمتکار هموطنانم نمی دانم ، از شما طلبکار نیستم ، بلکه  از اینکه شما وقت می گذارید نوشته های مرا می خوانید و گاهی هم دیدگاه خود را بازگو می کنید سپاسگذارم ، و این سبب دلگرمی من می شود. به راستی این من هستم که به شما بدهکارم ، نه شما به من  که خیر سرم نویسنده ام.

 یک نویسنده با ایمان  در ایران یک بند باز است ،که هر لحظه امکان سقوط اش است، نمی داند با نوشتن این مقاله فردا شب را در خانه خودش می خوابد ، یا در زندان.  دست کم «بازجوی مهربان» او را نخواسته ! نویسنده رمان هم بعد از اینکه کتابش از هفت خوان رستم گذشت ، نمی داند که بعد از چاپ آیا جمع نمی شود و تبدیل به خمیر نمی گردد! ولی من و امثال من را هیچ خطری  تهدید نمی کند ، راحت شرابمان را می خوریم ، زندگی مان را می کنیم و … خیلی راحت درد را می دانیم ، نسخه هم می دهیم ، اگر من فلان کاره بودم فلان کار را می کردم! یا فلان کس باید فلان می کرد یا بکند! اینگونه به پیشرفت دمکراسی در ایران خیر سرمان کمک می کنیم. ما روشنفکریم ! این وظیفه ماست که ملت را راهنمائی کنیم ، همانطور که کردیم!
من از نوشته هایم هزینه  زندگی ام را نمی گذرانم ، سالها در این کشور کار من از ظرف شوئی در رستوران و رانندگی کامیون بود، و بالاخره داشتن مغازه لباس فروشی . چند سالی هم است که کار نمی کنم. با کم می سازم و می نویسم و می خوانم .

در این مدت که می نویسم ، با عده زیادی نویسنده و شاعر از گروه های گوناگون در خارج از کشور از نزدیک آشنا شده ام.اگر از حقوق بشر می گویند، بشر یعنی خودشان، نه دیگران . اگر از آزادی می گویند، بازهم آزادی تنها برای خودشان. برابری زن مرد، زنان دیگر ، ولی بد ترین رفتار را با همسر خود دارند…
برای آنها نوشتن در نشریات خارج از کشور ، کار در رادیو تلویزیون ها ، جلسات سخنرانی در باره مسائل ایران یک درآمد است ، نه هدف برقراری دمکراسی  ، آزادی و … ولی وقتی که از نزدیک آنها را بشناسید ، می فهمید که این  نقابی است بر چهره خود خواه ، خود بزرگ بین ، خود پرست ، از خود راضی آنها. خیال می کنند از دماغ فیل افتاده اند، شما آدم های نفهم «بی شعرو الاغ»به آنها بدهکارید !

این اشخاص هر کجا که می روند اکثرا با اسقبال شما هموطنان روبرو می شوند، و همان حرف های تکراری را به نوع دیگری می زنند. شاید شما خیال کنید که اینها واقعا دلشان برای شما سوخته ! و یا به قدری درد می کشند که شب خواب ندارند. شاید این خیال برای شما قوت قلب باشد.

پس چه بهتر که از نزدیک با آنها آشنا نشوید ، تا قوت قلب ، و امید  به فردای بهتر ایران  را از دست ندهید! تا برای همیشه با رمان و شعر  وداع نکنید!خاطر جمع باشید ، اگر اینها هم خدای ناکرده به قدرت برسند، از آنهائی که  اکنون حکومت می کنند ، بهتر نخواهند بود! به اینان دل خوش مدارید…!
23 آبان 1401 ــ 14 نومبر 2022 ــ اردوخانی ــ بلژیک