شوخی و جدی

نمیدانم آیا  درست گفته ام ، اگر بگویم : یکی از جنبه های لیبرالیسم ، یعنی هر کس حق دارد ، آنگونه که می اندیشد و احساس می کند ، احساس واندیشه خود را باز گو کند.( به جنبه اقتصادی آن کاری ندارم)

در گشورهایی با یک مردم سالاری تقریبی که آزادی بیان وجود دارد، طنز نویسان با ظرافت خاصی نقاط ضعف جامعه که شاید از دید دولت مردان نادیده مانده بازگو می کنند، ولی در کشورهایی  با حکومت استبدادی که آزادی بیان وجود ندارد، دولت مردان همیشه در ترس و نگرانی از شورش مردم به سر می برند، طنز نویسان مانند همه آزاد اندیشان ، (به جز چاپلوسان )زیر فشار حکومت هستند، و به زندانی شدن و شکنجه دیدن و مرگ محکوم اند. بستن دهان و هر انسانی به معنی کشتن او ، و یا زندانی کردن احساس و اندیشه آن آنسان می است.

دریغا اگر  عقابی که جولانگاه اش آسمان ها است ، در قفسی جایش دهیم

و، غمگین و درد آور است  انسانی آزاد اندیش را در قفس اندیشه خودمان به بند بکشیم.

ما یک هادی خرسندی در خارج از کشور داریم، باید قدرش بدانیم ، هر چند در آسمان طنز پرواز می کند ، ولی با چشمان تیز بین اش نکات بسیاری که از دید ما نادیده مانده ،می بیند و با ظرافت خاص خودش باز گو می کند .هر چند  می خندد، ولی در عمق طنز او دردی است که گریبانگیر همه ما گشته . هر چند ما می خندیم، ولی در درون خود رنج می بریم. چه خوب است ارج این  عقاب آزاد اندیش که در آسمان خود با صدها گونه مشکلات می سازد و  آزاد اندیشانه احساس اش را باز گو می کند بدانیم.  خوب است اگر از دیگران بر اوست، از ما بر او نباشد.

خرسندی ما: عمرت طولانی ، همراه با سلامتی و شادی باد.